Moje senne marzenie

Dziś w nocy przyśnił mi się sen, który do mnie powraca. Jak bumerang zatacza krąg i przynajmniej raz do roku śnię o wymarzonej plaży, wielkim błękicie nieba i o pięknym klifie w Normandii na którym byłam kiedyś z Wojtkiem.
Słyszę szum morza, radosne nawoływanie mew, śmiech ludzi spacerujących w promieniach porannego słońca. Czuję zapach wiatru, alg morskich i kawy, unoszący się w wilgotnym powietrzu z niedalekiej knajpki. 
Zwabiona tym aromatem  ruszam niespiesznie w znanym mi kierunku, by już za chwilę siedzieć na małym tarasie, pokrytym białymi deskami i czekać na espresso. 
Czuję błogi spokój patrząc na morze. Boję się poruszyć, by nie umknęła mi ta zaczarowana chwila.
Nie wiem jak mam interpretować ten sen, ale wydaje mi się, że jest odzwierciedleniem moich pragnień,  głęboko skrywanych marzeń o szczęściu i swobodzie moich myśli. 
Jest powtórką z przeszłości, wspomnieniem o czasie, kiedy byłam szczęśliwa. 
Zarówno w mym śnie jak i tym przepięknym miejscu, czuję błogi spokój. 
Poddaję się urokowi przestrzeni jaka mnie tam otacza. Magia tego miejsca sprawia, że stojąc nad samym urwiskiem, mam ochotę wzbić się razem z mewami i szybować bez końca.
Wtedy, poczułabym się wolna…
Taką przestrzeń i wolność kochał Wojtek. 
W tym niesamowitym miejscu zrozumiałam wreszcie, tak prawdziwie, Jego chęć bycia wolnym.
I wybaczyłam losowi …