Czas

Poranek.

Kolejna zerwana kartka z kalendarza.

Zadziwia mnie jak ten czas biegnie nieubłaganie.

Tak niedawno cieszyłam się chodzeniem po letniej łące, zachwycałam pięknem jesieni, fotografowałam ośnieżone drzewa, a teraz wypatruję wiosny.

Pędzimy, wciąż coś nas gna. 

Refleksja...

Czy tak być musi?

Obiecałam koleżance, że się z Nią wkrótce spotkam.

Nawet się nie obejrzałam, a minął prawie rok.

Zabrakło nam czasu dla siebie...

Smuci mnie to, bo nie lubię nie dotrzymywanych obietnic.

Staram się żyć w zgodzie ze sobą, staram się dawać z siebie jak najwięcej.

Nie zawsze mi się jednak to udaje.

Moja przeszkoda?

Uciekające kartki z kalendarza...zbyt szybko...

Czy możemy zatrzymać się w tym pędzie?

Tłumaczymy się brakiem wolnych chwil, natłokiem pracy, zajęć, zastanawiamy nad gonitwą w jakiej przyszło nam brać udział.

Kiedyś, było więcej spotkań i dużo miejsca dla innych.

Kiedyś...

Dziś, popychamy czas, patrzymy jak uciekają nam kolejne dni i zadziwiamy się tym biegiem.

Co nam umyka?

Wiele niezrealizowanych planów, wiele nieodbytych spotkań, niezauważonych chwil, radości jakiej nam dostarczają, rozmów, które nie znalazły miejsca.

Chcę na chwilę przystanąć, zamknąć oczy, zamyślić się, zadumać. 

Przywołać ten cudowny okres, kiedy życie toczyło się wolniej, pełniej.

Złapać oddech i nie robić nic wielce ważnego.

Na to muszę znaleźć moment, by czasu nie było coraz mniej...