O Bazylku, post dla wszystkich kochających koty

Przybył do nas prawie 18 lat temu. Była chłodna, dżdżysta jesień.
Stanął w progu drzwi smutny i biedny taki, porzucony i zmarznięty.
Od razu wiedziałam, że będzie nasz.
To on wybrał, odnalazł właściwy, przyjazny zwierzakom dom.
Przyjacielski, miły i łagodny kotek, którego wszyscy kochaliśmy.
Uwielbiał ludzi, łasił się, tulił do każdego, kto przekraczał próg naszego domu.
Nie było osoby, która by go nie lubiła.
Gdy dom był pełen gości Bazylek szczęśliwy przechodził z kolan na kolana i poddawał pieszczotom.
Uwielbiał pomidory i zapach perfum. Codzienny nasz ,,łazienkowy" rytuał powtarzał się od wielu lat.
Czekał  cierpliwie aż go poperfumuję po nosku. Wtedy dopiero wychodził z łazienki.
Od jakiegoś czasu widać było jak się starzeje. Z trudem pokonywał schody, by udać się do sypialni.
Coraz więcej leżał na kanapie i mało wychodził na dwór.
W codziennym myciu futerka pomagała mu Rebelka, koteczka, jego bratnia dusza, którą on wprowadził kiedyś do naszego domu.
Ostatni miesiąc był walką o jego życie. Miałyśmy nadzieję, że codzienne kroplówki i leki uratują go i poczuje się znowu lepiej.
Bardzo dzielnie znosił wszystkie ukłucia jakby wiedział, że chcemy mu pomóc.
Niestety choroba nie dawała za wygraną.
We wtorek 16 grudnia musiałyśmy podjąć decyzję o rozstaniu. Mimo choroby i jego cierpienia bardzo trudną, bo…. jak uśpić przyjaciela?
Zasnął spokojnie. 
Teraz pusty jest dom, a my codziennie pierwsze kroki kierujemy do ogródka.
Tam lubił przebywać, wygrzewać w słońcu, gryźć źdźbła trawy i bawić się.
Tam pozostał...
Będzie z nami na zawsze, w naszych myślach oraz ciepłych wspomnieniach.